kiedy pozwolisz by w Twoim sercu zamieszkał ból to później bardzo trudno jest go z niego wygonić.

a światło boi się mieszkać z bólem...

tego pragnę, tego chcę.

kiedy przy twarzy twarz,

nienazwana jest tęsknota bez łez.

kwintesencją słodyczy czy może bólem wspomnień.

czasami chciałbym zatrzymać czas, uchwycić chwilę, zawinąć ją w maleńkie zawiniątko i trzymać blisko serca na gorsze czasy.

i kiedy przychodzi mrok i ciemność, kiedy beznadzieja zagląda w oczy to chciałbym móc rozpakować tą maleńką iskierkę szczęścia i cieszyć się nią razem z Tobą.

niemal mógłbym dotknąć Twego bólu, który chowasz w sobie tyle lat.

w Twoich oczach czytam więcej niż słyszę z Twoich ust.

chciałbym Ci dać chwilę wytchnienia od codzienności, tak jak przed laty, kiedy jak mówiłaś zmieniłaś się na chwilę w "małego, utulonego do snu misia".

niestety ja jestem tutaj a Ty tam i nie chcesz tego zmieniać.

smutne anioły skrywają twarze w czarnych kapturach pielęgnując ból, który mógłby spopielić swą mocą miliardy piekieł

może zniszczyć tak wiele.

długoletnią pracę, wiele godzin walki, olbrzymią nadzieję...

anioły widzą więcej, to nie jest tak, że anioły słyszą więcej.

one po prostu więcej czują...

mi skrawek nieba, wycięty nożyczkami w kształcie, który znamy oboje.